Dystrofie

Dystrofie is in Nederland bekend onder vele verschillende namen. Behalve dystrofie zult u o.a. de termen posttraumatische dystrofie (PD), Sudeckse Dystrofie, Sympatische Reflex Dystrofie en CRPS (Complex Regionaal Pijn Syndroom) tegenkomen. Dystrofie is een onbegrepen aandoening. Het ontstaat vaak na een letsel aan een lidmaat of na een operatie. Soms ontstaat dystrofie zelfs spontaan. De ernst van de dystrofie staat los van de ernst van het letsel. Over het ontstaan zijn een aantal theorieën. De reactie van het zenuwstelsel en de ontstekingstheorie staan op de voorgrond. Er zijn aanwijzingen dat stressvolle gebeurtenissen ook een rol kunnen spelen in het ontstaan van dystrofie. Vele symptomen kunnen aanwezig zijn bij dystrofie. Heeft u één of enkele van deze symptomen, dan heeft u niet per se dystrofie. Heeft u 4 van de 5 onderstaande symptomen, dan wordt gesproken van dystrofie:

• Zwelling
  
• Veranderde huidskleur (blauw/rood)
  
• Veranderde temperatuur (verhoogd/ verlaagd)
  
• Beperking in beweging met toename van de klachten tijdens of na inspanning
  
• Diffuse pijn.

Verder kunnen nog andere klachten voorkomen, zoals overmatig zweten, extreme haar-, en nagelgroei, zenuwaantasting met gevoelsverandering en krachtvermindering, bewegingsbeperking (contracturen), botontkalking en een slechte voedingstoestand van spieren en huid.

Diagnose

Artsen stellen de diagnose o.b.v. een vraaggesprek en de uiterlijke symptomen. Onderzoeken als röntgen, botscans en bloedonderzoek geven geen meerwaarde bij het stellen van de diagnose. Een behandeling waar alle patiënten met dystrofie positief op reageren bestaat nog niet. Uit recent onderzoek blijkt dat fysiotherapie een bijdrage levert aan de behandeling van dystrofie.

Fysiotherapie en andere behandelingen

Naast fysiotherapie zijn er behandelingen als: medicatie voor vaatverwijding, de ontsteking te remmen en de pijn te verminderen en pijnbestrijding. Fysiotherapie zal gericht zijn op oefenen binnen de pijngrens om vaardigheden zoals lopen, tillen, reiken e.d. te verbeteren. Verder zou de therapie zich kunnen richten op de pijn, de overgevoeligheid en de regulering van de dagelijkse belasting. Hoe sneller dystrofie wordt vastgesteld en hoe sneller de behandeling wordt ingesteld hoe beter het herstel.  Het merendeel van de patiënten met dystrofie geneest met weinig of geen restverschijnselen binnen enkele weken of maanden. Laat het begin van de behandeling lang op zich wachten of slaat een behandeling niet aan, dan is de prognose voor herstel minder gunstig. Een klein gedeelte van de patiënten met dystrofie houdt blijvende beperkingen en pijn. Deze mensen zullen hun leven moeten aanpassen aan hun aandoening. Door de onoplosbaarheid van de aandoening kunnen problemen ontstaan rondom het sociaal functioneren (werk, hobby’s, gezinsleven). Het is vaak belangrijk om uit te zoeken welke factoren op psychisch, fysiek en sociaal gebied de belemmering vormen voor herstel. Hier kunnen we hulp bieden als blijkt dat het herstel hierdoor belemmerd wordt.